(Universiteit van Tilburg, TRANZO, 2002 ) In dit rapport wordt onderzocht in hoeverre een zorgstelsel dat als een stelsel van sociale zekerheid wenst te worden aangemerkt, kan worden georganiseerd via concurrerende zorgverzekeraars. Juridisch is het altijd mogelijk om de concurrerende zorgverzekeraars toe te laten of te introduceren. Het wordt Europees rechtelijk ingewikkeld als men tegelijkertijd wil dat deze zich houden aan de regels van het stelsel die slechts een beperkte mate van concurrentie toestaan en ook (een zekere mate van) inkomenssolidariteit en (een zeer grote mate) risicosolidariteit wil veiligstellen. Het Europees recht lijkt slechts twee smaken te kennen, namelijk of een stelsel van sociale zekerheid dat wordt uitgevoerd door organen die geen of nauwelijks eigen beleidsruimte hebben of ondernemingen waarvoor dan de bepalingen omtrent vrij verkeer en mededinging gelden, die slechts in beperkte mate sturing door de overheid toelaten.
De conclusie is dat een zodanig verenigen van ‘het beste van twee werelden’ niettemin binnen zekere nauwe grenzen mogelijk is. Een van de voorwaarden is dat uitsluitend zorgverzekeraars zonder winstoogmerk worden toegelaten.